ลักษณะภาษาไทยถิ่นเหนือ

บริเวณที่ผู้พูดภาษาไทยถิ่นเหนือส่วนใหญ่อาศัยอยู่ได้แก่บริเวณจังหวัดต่างๆในภาคเหนือของประเทศ ไทย ได้แก่จังหวัดแม่ฮ่องสอน เชียงใหม่ ลำพูน เชียงราย ลำปาง พะเยา แพร่ และน่าน นอกจากนี้มีผู้พูดภาษาไทยถิ่นเหนืออาศัยอยู่ในบางบริเวณของจังหวัดตาก สุโขทัยและอุตรดิตถ์

ลักษณะทางเสียงของภาษาไทยถิ่นเหนือพอสรุปได้ดังนี้

 

พยัญชนะ

หน่วยเสียงพยัญชนะในภาษาไทยถิ่นเหนือมีจำนวน 20 - 21หน่วยเสียง (ดูตาราง)



ข้อแตกต่างจากเสียงพยัญชนะถิ่นอื่น ๆ อยู่ที่หน่วยเสียง /ch/ "ช" ซึ่งปรากฏเฉพาะในภาษาของผู้พูดภาษาไทยถิ่นเหนือบางคนเท่านั้น หน่วยเสียงพยัญชนะทุกหน่วยสามารถปรากฏเป็นพยัญชนะต้น แต่หน่วยเสียงพยัญชนะบางหน่วยเสียงเท่านั้นที่ปรากฏเป็น พยัญชนะท้าย ได้แก่ ส่วนพยัญชนะควบกล้ำในภาษาไทยถิ่นเหนือมี 11 เสียง ได้แก่ พว ตว จว กว คว
ซว งว ญว ลว ยว อว

 

สระ

หน่วยเสียงสระในภาษาไทยถิ่นเหนือ มีสระเดี่ยวเสียงสั้น 9 หน่วยเสียง และสระเดี่ยวเสียงยาว 9 หน่วยเสียง (ดูตาราง)

สระเลื่อนในภาษาไทยถิ่นเหนือได้แก่ เอีย เอือ อัว / ia, (), ua/ เสียงสระ เอือ / / ไม่ปรากฏในภาษาย่อยบาง ภาษา เช่น ภาษาไทยถิ่นจังหวัดแพร่

 

วรรณยุกต์

ภาษาย่อยของภาษาไทยถิ่นเหนือมีวรรณยุกต์ที่คล้ายคลึงกันมากกว่าภาษาย่อยของภาษาไทยถิ่นอื่น ๆ คือ นอกจากภาษาย่อยของ
ภาษาไทยถิ่นเหนือทุกภาษาจะมีหน่วยเสียงวรรณยุกต์ ๖ หน่วยเสียงเท่ากันหมดแล้ว การแยกเสียงวรรณยุกต์ยังเหมือนกันอีกด้วย
นอกจากนี้ลักษณะเด่นของการแยกเสียงวรรณยุกต์ในภาษาไทยถิ่นเหนือได้แก่ การที่มีการแยกเสียงวรรณยุกต์ใน แถว A ระหว่างช่อง A2 กับ A3 (ดูตาราง)

สำหรับสัทลักษณะของเสียงวรรณยุกต์นั้น มีดังนี้

ตัวอย่างเสียงวรรณยุกต์ถิ่นเหนือ


ข้อมูลเพิ่มเติม


ตารางวรรณยุกต์ในภาษาถิ่นเหนือ (เฉพาะ A B C)
(จาก J.Marvin Brown 1965)



[Back to Thai Dialect Page]

This page is maintained by Yuphaphann Hoonchamlong (yui@alpha.tu.ac.th)